"الف لام میم" ،"الف ،با،تا..."

از " الف" آغاز کرده ایم،و چه بهتر آنکه بگوییم از الف آغاز شد.

از الف "إقراء" که تو را فرا می خواند به دانایی و به آغاز اندیشه و ایمان،و درک تازه ای از آب و آفتاب و زمین که بر مدار تو می چرخند ،که آستانه ی تجلی حضرت حقی و آشیانه ی عنقا.
از" الف" آغاز کرده ایم که آستانه ی ادراک عاشقانه ی هستی ست و اسم رمز و عبور از جهالت و ظلمت و اولین قدم از جاده های دانایی ست
به سمت ِآینه های همیشه رویارو،همیشه همسایه، همیشه طوفان زا ،همیشه بارانی.

و تو نیز با الف آغاز کن، تویی که در دقایق سیب از عدم به آدمیت می رسی،هبوط می کنی،شروع می شوی و پرسه پرسه می پرسی تمام زمین را که من آغشته ی بوی کدامین بهار و بهانه ام، که اینگونه سرگشته و مست به دنبال خویش می کشاندم ،وادی به وادی و رود به رود، و اینگونه گلو گلو سروده های مرا تسخیر کرده است؛این حیرانی روشن و این شیدایی مرموز.
از الف آغاز کرده ایم . از الف الفت و امید و در این مجال و فرصت مختصر عطش اشتیاق خویش را در جستجوی همدردی آشنا و همراهی صدیق در پیاله ای از حروف فرو نشانده ایم و آفتاب فردا را به شوق وصل بی قراریم.

نوشته شده توسط : مدادکمرنگ

نظرات دیگران [ نظر]